Στο Παγκράτι, σε ένα υπόγειο, ένα μαύρο πάτωμα, τρεις κάθετοι μαύροι στύλοι. Σε μια φαινομενικά αυστηρή γεωμετρία ένα ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων. Πλάσματα πηγαινοέρχονται, ανεβοκατεβαίνουν στους στύλους, γελούν, παίζουν.
Σταματά ο χρόνος, όταν ένα από αυτά αποσύρεται και πίσω από αναμαλλιασμένες τούφες δακρύζει. Δεν ξέρει ακριβώς γιατί. Και δεν έχει σημασία. Ένας αυτοματισμός ενεργοποιείται. Μια αγκαλιά από χέρια, μάγουλα, μαλλιά, τζιν παντελόνια και αστεία ιαπωνικά παπούτσια το κυκλώνει.
Δεν ρωτάει η αγκαλιά. Δεν απαιτεί εξηγήσεις. Ξέρει πως μεγαλώσαμε κάτω από βλέμματα επικριτικά. Ότι έχουμε αγωνίες και θλίψεις. Πως αμφισβητούμε τις δυνατότητές μας, ακόμη και την ίδια μας την ύπαρξη πολλές φορές. Και ότι παίρνει χρόνο να νιώθεις ασφαλής. Το αγκαλιαστό κουβάρι επιστρέφει στον μαύρο τάπητα. Στην ασφάλεια.
Οι Στυλοβάτες ξεκίνησαν το ταξίδι τους δέκα χρόνια πριν. Ένα εντελώς άγνωστο άθλημα στην Ελλάδα τότε, ο κινέζικος στύλος, που άλλοτε αντιμετωπιζόταν με φόβο, άλλοτε με καχυποψία. Τα γνωστά 3fs (friends, family and fools) ήταν η πρώτη μαγιά. Μια πολύ μικρή ομάδα που με εμπιστεύτηκε, το δοκίμασε κι έδεσε σε μια ξεχωριστή οικογένεια: αυτή που διαλέγεις.