Skip to content
Home » Πώς πέρασα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά με το «Ας περιμένουν οι γυναίκες»

Πώς πέρασα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά με το «Ας περιμένουν οι γυναίκες»

    Πώς πέρασα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά με το «Ας περιμένουν οι γυναίκες»

    Published
    Η Κατερίνα Λούρη και η Εύη Καζαντζή στην ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη

    Πώς πέρασα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά με το «Ας περιμένουν οι γυναίκες»

    Published
    Η Κατερίνα Λούρη και η Εύη Καζαντζή στην ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη
    Η μουσικός Εύη Καζαντζή διηγείται στο Short Stories πώς γνώρισε τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Σταύρο Τσιώλη και βρέθηκε, μαζί με το τσέλο της, στο πλατό των γυρισμάτων της ταινίας «Ας περιμένουν οι γυναίκες»

    Είχαν μόλις κλείσει τα σχολεία. Πίνω καφέ με τις συμμαθήτριες μου και έτσι στα ξεκούδουνα ανακοινώνω πως το καλοκαίρι θα παίξω σε ταινία. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει γιατί ξεστόμισα τέτοιο ψέμα. Ούτε ταινία υπήρχε ούτε εγώ θα ’παιζα σε κάποια. Και δεν ήξερα πώς να το πάρω πίσω. Σύντομα θα γινόμουν ρεζίλι.

    Λίγες μέρες μετά ετοιμάζομαι να απολαύσω τη μελέτη του τσέλου μου στο σπίτι, χωρίς να έχω πλέον το βάσανο του σχολείου. Είμαι απόφοιτη λυκείου. Κάνω τα μαλλιά μου κότσο και ξεκινώ με κλίμακες. Έχει περάσει όση ώρα χρειάζεται για να ζεσταθούν τα δάχτυλά μου, ενώ χτυπάει το τηλέφωνο. Πρέπει να κατεβάσω τη φωτογραφική μηχανή στο στούντιο του πατέρα μου, που είναι στο ίδιο κτίριο. Έχουν έρθει κάποιοι καλλιτέχνες για πρόβα και κρατάει αρχείο.

    Δεν θέλω να διακόψω το διάβασμά μου, αλλά επιμένει. Αγανακτισμένη, κατεβαίνω στο στούντιο. Με τον κότσο στα μαλλιά και στα νεύρα μου. Μπαίνοντας, αναγνωρίζω τον Γιάννη Ζουγανέλη και κάπου στο βάθος τον μουσικό Κώστα Βόμβολο που τον γνώριζα. Ο πατέρας μου με συστήνει σε όλους. Μαζί τους ήταν και ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης και η κόρη του, Κατερίνα.

    Πετάω ένα ξερό «χάρηκα», στα όρια της αγένειας, και φεύγω για να συνεχίσω αυτό από το οποίο με διέκοψαν. Τη μελέτη μου. Το ίδιο βράδυ ο Αργύρης Μπακιρτζής τηλεφωνεί στον πατέρα μου (ήμουν και ανήλικη κι έβαλε τα μεγάλα μέσα) και του λέει: «Ο Τσιώλης έχει πει ήδη στην ηθοποιό που θα έπαιζε τον ρόλο ότι δεν θα τη χρειαστεί πια. Έχει φαγωθεί. Θέλει την κόρη σου».

    Με τα πολλά ο πατέρας μου πείστηκε. Έτσι μερικές μέρες μετά βρίσκομαι με μια βαλίτσα, το τσέλο και το σενάριο με τίτλο Το ιστορικό συνέδριο της Βόλβης (ήταν ο αρχικός τίτλος της ταινίας) στο αμάξι του Μπακιρτζή να ταξιδεύουμε προς τη λίμνη Βόλβη, όπου είχαν ήδη αρχίσει τα γυρίσματα.

    Ο Τσιώλης δεν μας άφηνε να βλέπουμε τηλεόραση. Ίσως για να μη χαλάσει η μυστηριώδης μαγεία που μας έδενε

    Η συγκυρία και η ψυχική μου κατάσταση, ο κότσος και τα νεύρα μου τράβηξαν την προσοχή του Σταύρου Τσιώλη; Δεν ρώτησα ποτέ. Στη διαδρομή ήμουν ενθουσιασμένη και κυρίως ένιωθα ανακούφιση. Το ψέμα που είχα πει στις φίλες μου δεν ήταν (πια) ψέμα. Κάλεσα το σύμπαν; Είχα αναλαμπή μελλοντολογίας; Δεν θα μάθω ποτέ.

    Φτάνουμε στα Λουτρά Νέας Απολλωνίας, στο ξενοδοχείο των λουτρών, όπου μέναμε όλοι και ένιωσα αμέσως άνετα. Μέχρι που ήρθε η στιγμή για την παρθενική, την πρώτη μου σκηνή. Ήταν η λήψη που κοιμόμαστε με την Κλυταιμνήστρα (Κατερίνα Λούρη), στο αντίσκηνο.

    Εκεί κατάλαβα πως αυτός ο γλυκούλης κύριος Τσιώλης ήταν ένας τρομερά αυστηρός σκηνοθέτης και πολύ σοβαρός, παρόλο που δούλευε αστείες σκηνές. Ένιωθα για κείνον μεγάλο σεβασμό, ο οποίος αυξανόταν όσο τον έβλεπα να δουλεύει.

    Τον θυμάμαι να «ταξιδεύει» μες στο κεφάλι του για λίγα δευτερόλεπτα και μετά να ανατρέπει τα πάντα δίνοντας καινούργιες οδηγίες που ξεμπλόκαραν οτιδήποτε πρόκυπτε. Προσάρμοσε και τον δικό μου ρόλο. Άκουγε τσέλο κάθε μέρα (μελετούσα συνεχώς) και αποφάσισε να βάλει και το όργανο στην ταινία. Κι εμένα με κότσο στα μαλλιά, όπως με είχε δει την πρώτη φορά.

    Έτσι έγινε η σκηνή που παίζω Sebastian Lee πλάι στη λίμνη με την Κλυταιμνήστρα, καθώς φεύγουν τα γερόντια από το μεγάλο φαγοπότι με την ψαριά του Μιχάλη (Αργύρης Μπακιρτζής). Μάλιστα το τσέλο ηχογραφήθηκε επί τόπου, ζωντανά. Υπέροχη εμπειρία.

    Ήταν γοητευτική η ζωή των γυρισμάτων. Γελάσαμε πολύ. Κλάψαμε και λίγο. Θυμάμαι ότι ο Τσιώλης δεν μας άφηνε να βλέπουμε τηλεόραση. Ίσως για να μη χαλάσει η μυστηριώδης μαγεία που μας έδενε. Πάντως τίποτε δεν μας έβγαζε από το κλίμα που δημιουργούσε στα γυρίσματα.

    Στο τέλος, όταν έφευγα, μου είπε κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος: «Μικρή, έχεις περάσει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου  το ξέρεις;».

    Πλέον, 27 χρόνια μετά, καταλαβαίνω τι εννοούσε.

    •••

    Η ρετροσπεκτίβα στο έργο του Σταύρου Τσιώλη με τίτλο «Μια τόσο κοντινή παρουσία», που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης, παρουσιάζεται στο Ολύμπιον από τις 8 έως τις 13 Δεκεμβρίου 2023.

    banner_300_250
    Picture of Εύη Καζαντζή
    Η Εύη Καζαντζή είναι μουσικός

    Αφήγηση στη
    Μαρίνα Αγγελάκη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Οπισθοδρομικής Κομπανίας shortstories Αγγελος Σφακιανακης
    Short

    Οπισθοδρομική Κομπανία: Μια μπίρα στα τρία κι ένα ζεϊμπέκικο στα Εξάρχεια του ’78

    Ο Άγγελος Σφακιανάκης, ιδρυτικό μέλος της Οπισθοδρομικής Κομπανίας, αφηγείται στο Short Stories μια ιστορία από τα πρώτα τους νυχτερινά σεργιάνια ως τρίο, ακόμη, περιπλανώμενων μουσικών στα Εξάρχεια του 1978, που αφιερώνει στη μνήμη του Στράτου Στρατηγόπουλου

    Βαμβακάρη ΜΑΤΟΚΛΑΔΑ short strories
    Short

    Ο Βαμβακάρης τρώει ban σε ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης

    Ο μουσικός Κ. Κ. μοιράζεται με το Short Stories μια ιστορία μουσικής τρέλας με τα «Ματόκλαδα» του Βαμβακάρη να απαγορεύονται σε ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης. Ίσως γιατί δεν εναρμονίζονται με τη βρώση γαλακτομπούρεκων…

    Μπάμπης Παπαδόπουλος shortstories
    Short

    Όταν ο Μπάμπης Παπαδόπουλος κατάλαβε ότι δεν θα γίνει διασκεδαστής

    Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος θυμάται για λογαριασμό του Short Storieς τις ταβέρνες στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στη Θεσσαλονίκη, τα ρεμπετολαϊκά σε γάμους και βαφτίσια και την αυστηρή παραίνεση του αφεντικού «να χαμογελάει στους πελάτες»