Skip to content
Home » Όταν ο γάτος μου εξαφανίστηκε για πάντα

Όταν ο γάτος μου εξαφανίστηκε για πάντα

    Όταν ο γάτος μου εξαφανίστηκε για πάντα

    Published

    Όταν ο γάτος μου εξαφανίστηκε για πάντα

    Published
    Η αναγνώστρια του Short Stories Μαριάννα Κομματά γράφει για τον γάτο της που εξαφανίστηκε ξαφνικά μια μέρα ύστερα από δεκατρία χρόνια που έζησε στο σπίτι της

    Ο γάτος μου έριξε ένα περίεργο, αδιάφορο βλέμμα και απομακρύνθηκε αργά. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία εκείνη τη στιγμή. Μόλις είχε βγει από το γκαράζ, όπως κάθε πρωί.

    Αργότερα, όταν άρχισα να τον ψάχνω, σκέφτηκα ότι τις άλλες φορές περίμενε για ένα χάδι ή τουλάχιστον καλημέριζε με τον τρόπο του. Αυτήν τη φορά, που αποδείχτηκε ότι ήταν η τελευταία, θα έλεγα ότι ήταν σοβαρός.

    Δεν τον αναζήτησα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ασχολούμενη με ένα σωρό σημαντικά και ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας. Άλλωστε το φαγητό του ήταν πάντα εκεί, να το βρει όποτε του γούσταρε.

    Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει, παραξενεύτηκα που έλειπε. Συνήθως, ιδιαίτερα τον χειμώνα, μαζευόταν νωρίς στο σπίτι και χουζούρευε τυλιγμένος στη χοντρή του κουβέρτα. Τον φώναξα αρκετές φορές. Κατέβηκα στο χωράφι μήπως είχε ξεμείνει κάπου χαζεύοντας ή μήπως παραφύλαγε να πετύχει εκείνη τη μικρή που την είχε άχτι. Τίποτε. Άφαντος.

    Άρχισα να ανησυχώ. Πού εξαφανίστηκε; Αλλά ακόμη δεν έβαζα κακό με τον νου μου. Τόσα χρόνια ζούμε μαζί και οι μόνες φορές που έλειπε, μέχρι και τρείς συνεχόμενες ημέρες, ήταν τα γεναριάτικα ξεφαντώματά του, από τα οποία γύριζε ταλαιπωρημένος και καμιά φορά πληγωμένος. Αφότου εγχειρίστηκε όμως τα έκοψε αυτά. Αραιά και πού άρχιζε καβγάδες, συνήθως για το φαγητό.

    Η νύχτα πέρασε δύσκολα με ανοιχτό το γκαράζ και την ανησυχία μου να φουντώνει. Θυμήθηκα ότι είχε έρθει έτσι ξαφνικά, όπως εξαφανίστηκε. Πριν από δεκατρία χρόνια. Φοβισμένος, πεινασμένος, μικρός γάτος. Τον αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή και έγινε η μασκότ του σπιτιού. Ένιωθε αμέσως ποιος επισκέπτης τον γουστάρει και κόλλαγε μαζί του, ενώ απέφευγε ορισμένους άλλους.

    Παντού έβλεπα άσπρες οπτασίες, που αποδεικνύονταν πεζότατες, φρούδες ελπίδες, όπως μια άσπρη σακούλα, μια πέτρα… Δεν θα ήθελα να τον δω νεκρό

    Είχε αρχίσει όμως να γερνάει. Το ’βλεπες ότι δεν είχε πια τις αντοχές της νεότητάς του. Κυνηγούσε ακόμη αυτή την όμορφη μικρή, αλλά δεν ήξερες αν ήταν σεξουαλική μνήμη ή μίσος. Αυτή πάλι τον παίδευε και τον έκανε να τρέχει πίσω της βαριανασαίνοντας.

    Όταν του ξέφευγε, αυτός καθόταν τρέμοντας και αργότερα έβρισκε παρηγοριά στο φαγητό. Του άρεσαν και τα χάδια πολύ. Τόσο που του έτρεχαν τα σάλια του καημένου.

    Τη δεύτερη ημέρα της απουσίας του κατάλαβα ότι έπρεπε να το πάρω απόφαση πως είχε φύγει οριστικά. Για πού, δεν έχει σημασία πια. Η ιδέα ότι δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ μου έφερε δάκρυα στα μάτια, ενώ συγχρόνως σκεφτόμουν ότι αυτό είναι σήμερα υπερβολή, όταν ακούς ειδήσεις στο ραδιόφωνο για τόσα και τόσα.

    Παντού έβλεπα άσπρες οπτασίες, που αποδεικνύονταν πεζότατες, φρούδες ελπίδες, όπως μια άσπρη σακούλα, μια πέτρα… Δεν θα ήθελα να τον δω νεκρό.

    Ας τον κρατήσω στη μνήμη έτσι όπως τον αγάπησα. Ολόλευκο με μια μαύρη βούλα στα πλευρά και μια κατάμαυρη ουρά.

    banner_300_250
    Picture of Μαριάννα Κομματά
    Η Μαριάννα Κομματά είναι συνταξιούχος. Εργαζόταν στη σύνταξη του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας (BR) στο Μόναχο έως το 2002

    MORE STORIES

    Μαρία Μανωλίδου_Ο σκύλος της ανασκαφής που δεν του άρεσαν οι αποχαιρετισμοί_ shortstories.gr
    Short

    Ο σκύλος της ανασκαφής που δεν του άρεσαν οι αποχαιρετισμοί

    Η Δήμητρα Μανωλίδου αφηγείται στο Short Stories τη γνωριμία της σε ανασκαφικές εργασίες στα Λιόσια το 2010 με έναν μαύρο σκυλάκο γκριφόν, που την ακολουθούσε παντού κατά πόδας, αλλά αποδείχτηκε πως δεν του άρεσαν καθόλου οι αποχαιρετισμοί

    γάτος Πάνος Κούτρας shortstoriesgr
    Short

    Η μέρα που κατάλαβα ότι δεν είμαστε μόνοι

    Ο σκηνοθέτης Πάνος Χ. Κούτρας αφηγείται στο Short Stories μια συγκινητική ιστορία για τον φαινομενικά αδιάφορο και μοναχικό Γκαζού, τον γάτο με τον οποίο μοιράστηκε τη ζωή του για χρόνια

    Δήμητρα Ρούπα, Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων short stories gr
    Short

    Το βλέμμα του σκύλου είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω αξιωθεί

    Η εκπαιδευτικός Δήμητρα Ρούπα γράφει στο Short Stories για τις συγκινητικές αντιδράσεις των μαθητών της όταν ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Αδέσποτων Ζώων αντί για μάθημα γαλλικών επέλεξε να ανοίξει συζήτηση για τη ζωοφιλία