Skip to content
Home » Πώς το σπίτι μου έγινε θεατρική σκηνή

Πώς το σπίτι μου έγινε θεατρική σκηνή

    Πώς το σπίτι μου έγινε θεατρική σκηνή

    Published
    Η Βασιλική Λέκου, η Χρυσή Βιδαλάκη και η Μαρία Κοραχάη στην περφόρμανς «Θέλω να πάω σπίτι»

    Πώς το σπίτι μου έγινε θεατρική σκηνή

    Published
    Η Βασιλική Λέκου, η Χρυσή Βιδαλάκη και η Μαρία Κοραχάη στην περφόρμανς «Θέλω να πάω σπίτι»
    Η ηθοποιός και ιδρύτρια του Θεάτρου στη Σάλα Χρυσή Βιδαλάκη αφηγείται στο Short Stories πώς στο πλαίσιο μιας περφόρμανς μετέτρεψε τον ιδιωτικό χώρο, το σπίτι της, σε σκηνή θεάτρου που έχει στόχο τη διερεύνηση της σχέσης των παραστατικών τεχνών και της ψυχικής υγείας

    H ιστορία αυτή συνδέεται με την πρόσφατη εμπειρία μου από την περφόρμανς Θέλω να πάω σπίτι. Η περφόρμανς έλαβε χώρα σε ένα πραγματικό σπίτι, το σπίτι μου. Η οδηγία ήταν να ανοίγω τα ντουλάπια της κουζίνας. Να τα ανοίγω όπως μια ανοιακή που έχει ξεχάσει για ποιον ακριβώς λόγο το κάνει. Και τι συγκεκριμένο ψάχνει. Ψαχούλευα, άνοιγα, έκλεινα, πετούσα.

    Δοκιμάζαμε πώς δουλεύει ο μηχανισμός-πατέντα που είχε κατασκευαστεί προκειμένου να κυλάει ρύζι από ένα από τα ντουλάπια της κουζίνας και άμμος από ένα άλλο. Οι αλλεπάλληλες επαναλήψεις με οδηγούσαν σταδιακά σε μια ιδιαίτερη εσωτερική διεργασία. Σε μια ψυχολογική καταβύθιση. Σε ένα «χάσιμο» όπως φαντάζομαι ότι συμβαίνει στο κεφάλι ενός ανοιακού.

    «Το κουτί με τα στέφανά μου» αναφώνησα. «Να το φέρω»; Δεν θυμόμουν πού ακριβώς το είχα, αλλά ήμουν σίγουρη πως το είχα κρατήσει. Πολλές φορές αναρωτήθηκα στο παρελθόν γιατί το κρατούσα αφού έχω χωρίσει.

    Αφού ανακάλυψα το σημείο που ήταν καταχωνιασμένο, τα κατέθεσα για να αξιοποιηθούν καλλιτεχνικά. Τοποθετήσαμε λοιπόν τα στέφανα μαζί με τα ρύζια. Τα φωτίσαμε με ένα αχνό φως, ένα φως μνήμης εκείνης της μέρας του γάμου μου.

    Μπορείτε να αντιληφθείτε πόσες εικόνες με κατέκλυσαν και πόσο λεπτή όφειλε να είναι η υποκριτική και συναισθηματική διαχείριση από πλευράς μου. Η ένταξη του προσωπικού αντικειμένου στον προσωπικό χώρο δεν έπρεπε να γίνεται στοχευμένα αλλά να προκύπτει ως δική μου ανάγκη, λες και τα αντικείμενα εμφανίζονται όταν εκείνα κρίνουν ότι ήρθε η ώρα.

    Στον πάγκο της ίδιας κουζίνας ξαπλωμένη ανάμεσα σε φλιτζάνια βρισκόταν η κόρη μου, περφόρμερ και μουσικός, ενώ έπεφτε πάνω της άμμος από ένα άλλο ντουλάπι. Ακριβώς από πάνω μένει η μητέρα μου η οποία βρίσκεται σε αρχικό στάδιο άνοιας, μαζί με τον πατέρα μου.

    Δουλειά μου είναι να συνταιριάξω προσωπικά σύμβολα και αναμνήσεις στο σπίτι μου που λειτουργεί ταυτόχρονα ως κατοικία μα και ως θεατρική σκηνή

    Η μητέρα μου ξεχώριζε και μάζευε κάθε εβδομάδα από την απλώστρα το καλοκαιρινό ταγέρ της με το οποίο εμφανιζόμουν στην παράσταση. Όταν πήγαινα να το πάρω, με ρωτούσε γιατί το θέλω αφού είναι δικό της. «Θέατρο παίζω στο σπίτι» της έλεγα. Δεν ξέρω τι ακριβώς εισέπραττε από τα λόγια μου. Μου έδινε όμως το ταγέρ λέγοντάς μου κάθε φορά να το προσέχω και να της το επιστρέψω. Ήταν για μένα μια μορφή ευχής, αν και ποτέ δεν συμφώνησε να γίνω ηθοποιός.

    Δουλειά μου είναι να συνταιριάξω προσωπικά σύμβολα και αναμνήσεις στο σπίτι μου που λειτουργεί ταυτόχρονα ως κατοικία μα και ως θεατρική σκηνή. Πρόκειται για μια λεπτή διαχείριση που οφείλω κάθε φορά να κάνω, επινοώντας έτσι μια νέα δραματουργία του «οικείου».

    Εν οίκω/εν δήμω λοιπόν αναιρώντας τη γνωστή ρήση «τα εν οίκω μη εν δήμω». Στο Θέατρο στη Σάλα.

    banner_300_250
    Picture of Χρυσή Βιδαλάκη
    Η Χρυσή Βιδαλάκη είναι ηθοποιός και ιδρύτρια του Θεάτρου στη Σάλα

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    πάστα κασετίνα shortstories
    Short

    Μια παιδική ανάμνηση με γεύση πάστα κασετίνα

    Η Πέπη Γιάννου ανατρέχει για το Short Stories στη γευστική μνήμη της παιδικής της ηλικίας απ’ όπου ξεδιαλέγει μια λαχταριστή πάστα κασετίνα, υπεύθυνη για την έναρξη της καταστροφής της λαμπερής κυριακάτικης αμφίεσής της