Είμαι επαγγελματίας σκιτσογράφος αλλά αρκετό καιρό άνεργη, δηλαδή δεν δημοσιεύω πολιτικά σκίτσα σε σταθερή βάση σε κάποιο μέσο μαζικής ενημέρωσης. Μου έχει λείψει αυτό, να εκφράζω άποψη και θέση άμεσα και με αποδέκτη.
Η συμμετοχή μου στην ομαδική έκθεση 5 εις την TAF ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσω σκίτσα που αφορούν την τρέχουσα επικαιρότητα. Και επιτέλους να έχουν κοινό, κάπου να απευθύνονται. Ήθελα πολύ να δημιουργήσω ένα σκίτσο με θέμα την τραγωδία στα Τέμπη και πού βρισκόμαστε σε σχέση με το γεγονός δυο χρόνια μετά.
Για να σχεδιάσω κάτι λειτουργώ με σημειωματάρια (sketchbook) που έχω πάντα μαζί μου. Στο σχεδιαστήριο, στην τσάντα, τη βόλτα… παντού. Εκεί σημειώνω διάφορες ιδέες οι οποίες είτε μένουν σε αρχικό στάδιο είτε αν τις βρω ενδιαφέρουσες τις εξερευνώ λίγο περισσότερο.
Σε αυτό και ανέτρεξα. Είχα σημειώσει κάποια πράγματα, κάποιες πρώτες σκέψεις, ακριβώς όπως κρατάει κάποιος ένα ημερολόγιο. Αλλά οι δικές μου σημειώσεις είναι ανάκατες με σκίτσα. Μάλιστα χρησιμοποίησα τα αρχικά σκαριφήματα για το εικαστικό. Αυτά δεν τα άλλαξα καθόλου. Στο συγκεκριμένο σκίτσο πιο πολύ με παίδεψε ο λόγος, η ατάκα.
Ήθελα να αποφύγω τους συναισθηματισμούς. Ήθελα ο λόγος και το εικαστικό να λειτουργούν ως ενιαίο σύνολο, σαν σήμα. Όπως αυτά που βλέπουμε στα μέσα μεταφοράς. Να λειτουργήσει ως κώδικας και ως αναφορά για κάτι που όλοι αναγνωρίζουμε στην καθημερινότητά μας: την εγκληματική αδιαφορία. Να λειτουργήσει συνειρμικά.
Ήθελα να εμπλέξω τον αναγνώστη σε αυτό. Ελπίζοντας ότι καθώς διαβάζει τα καρέ, στη σειρά, συνεκδοχικά πια, τα ενώνει στο μυαλό του και φτάνει στο συμπέρασμα που θέλω να αναδείξω.
Το έργο της Μαρίας Τζαμπούρα
