Skip to content
Home » Τραγικές στιγμές… να κλείνεις τα μάτια δύο παιδιών

Τραγικές στιγμές… να κλείνεις τα μάτια δύο παιδιών

    Τραγικές στιγμές… να κλείνεις τα μάτια δύο παιδιών

    Published

    Τραγικές στιγμές… να κλείνεις τα μάτια δύο παιδιών

    Published
    Η Μέλπω Λεκατσά, φοιτήτρια της Φαρμακευτικής το 1973, καταγράφει στο Short Stories στιγμές από την τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη της

    Ονομάζομαι Μέλπω Λεκατσά. Η δικτατορία των συνταγματαρχών με βρήκε στην τετάρτη γυμνασίου. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο είχε την πικρή γεύση της ανελευθερίας, της επιφυλακτικότητας.

    Μια κοινωνική και πολιτική καθυστέρηση. Περίοδος φόβου και βαρβαρότητας. Οι παλιές αριστερές οργανώσεις αποδεκατισμένες, αφού τα μέλη τους ήταν σε φυλακές και εξορίες. Μικρή σε έκταση και ένταση η αντίσταση, με τον λαό να είναι φοβισμένος, απαθής ή να γλείφει το καθεστώς για προσωπικά οφέλη.

    Και ξαφνικά οι καταλήψεις στη Νομική τον Φεβρουάριο και στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973 έρχονται να διασώσουν την τιμή ενός λαού με πρωτοπόρα τη νεολαία Το κίνημα υπερέβη τις συνθήκες της οργανωμένης Αριστεράς και εξελίχθηκε σε ένα πλουραλιστικό προοδευτικό αντιφασιστικό ρεύμα εθνικής εμβέλειας

    Τα νοήματα πολλά με κοινό παρονομαστή την αντίθεση στη χούντα μες στο παγκόσμιο κλίμα των κινημάτων. Θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους όσοι αγωνιούν για έναν δικαιότερο κόσμο. Το καθεστώς έχει ήδη σκληρύνει και έχει προβεί σε διακοπή αναβολής της στράτευσης των φοιτητών. Διωγμοί, φυλακίσεις στο ΕΑΤ ΕΣΑ και πολλές προσκλήσεις στην ασφάλεια «διά υπόθεσίν σας».

    Ύστερα από 30 χρόνια σε έναν γάμο συνάντησα ένα άντρα, τον Νίκο Ζάβαλη. Με αγκάλιασε και συγκινημένος μου είπε ότι του έσωσα το πόδι

    Ο εγκλεισμός στο Πολυτεχνείο είναι το πιο συγκλονιστικό, μεγαλειώδες γεγονός της ζωή μου. Κάνεις δεν πίστευε ότι θα χτυπήσουν τα τανκ. Στιγμές ελευθερίας και περιφρόνησης του θανάτου. Νιώθω σαν Μεσολογγίτισσα, σαν Σουλιώτισσα. Όλα τα σύνδρομα φόβου έχουν εξαφανιστεί.

    Το αίμα που χύθηκε στο Πολυτεχνείο και οι νεκροί ακύρωσαν πλήρως το αφήγημα του δημοκρατικού προσώπου της δικτατορίας. Το ίδιο και οι φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, με τις αναπηρίες και τους θανάτους, αμαύρωσαν την εικόνα της χούντας.

    Στο Πολυτεχνείο δούλεψα σε πολλά πόστα, με κυριότερο το αυτοσχέδιο ιατρείο. Παιδιά βαριά τραυματισμένα με μεγάλη αιμορραγία, με ακρωτηριασμένα μέλη που κρέμονταν από μια πέτσα δέρματος. Τραγικές στιγμές… να κλείνεις τα μάτια δύο παιδιών. Μια 14χρονη μαθήτρια χτυπημένη στο κεφάλι και  ένα αγόρι με σφαίρα στους όρχεις .Φρικτές στιγμές χωρίς δυνατότητα βοήθειας. Πολιορκημένοι από παντού.

    Ύστερα από 30 χρόνια σε έναν γάμο συνάντησα ένα άντρα, τον Νίκο Ζάβαλη. Με αγκάλιασε και συγκινημένος μου είπε ότι του έσωσα το πόδι· είχε χτυπηθεί από σφαίρα στην κνήμη. Πολύ αμυδρά τον θυμόμουν. Ένιωσα ικανοποίηση που είχα βοηθήσει έναν άνθρωπο σε αυτό το αυτοσχέδιο ιατρείο.

    Η χούντα κατέρρευσε, μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι βασανισμένοι –όπως κι εγώ που φυλακίστηκα τρεισήμισι μήνες– επουλώνουνε τις πληγές μας, σωματικές και ψυχικές. Κλαίμε και θα πονάμε για τον φόρο αίματος των αδικοχαμένων συντρόφων.

    Τα συνθήματα πολλαπλά αλλά ακόμη και σήμερα επίκαιρα. Τιμή και δόξα στους ήρωες της ένδοξης σελίδας του Πολυτεχνείου που έδωσε γερό χτύπημα στο χουντικό καθεστώς.

    banner_300_250
    Picture of Μέλπω Λεκατσά
    Η Μέλπω Λεκατσά είναι φαρμακοποιός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Άγγελος Χάγιος_Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας
    Short

    Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας

    Ο Άγγελος Χάγιος αφηγείται στο Short Stories ένα περιστατικό που έζησε στα κρατητήρια της Καστέλλας τον καιρό της χούντας, το οποίο του έδωσε δύναμη και ανανέωσε την πίστη του στη νικηφόρα έκβαση του αγώνα