Skip to content
Home » Η ελαφίνα και ο Ηφαιστίωνας μια νύχτα στο κτίριο Γκίνη

Η ελαφίνα και ο Ηφαιστίωνας μια νύχτα στο κτίριο Γκίνη

    Η ελαφίνα και ο Ηφαιστίωνας μια νύχτα στο κτίριο Γκίνη

    Published

    Η ελαφίνα και ο Ηφαιστίωνας μια νύχτα στο κτίριο Γκίνη

    Published
    Η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και μέλος της Επιτροπής Φοιτητών της Φιλοσοφικής το 1973, αφηγείται μια τρυφερή ιστορία ανάμεσα σε πληγές και αίμα στο κτίριο Γκίνη λίγο πριν μπει το τανκ

    Ηταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Κι όμως όλα έμοιαζαν γκρίζα. Λες και μπροστά στα μάτια της Τιτίκας-Μαρίας είχε πέσει ένα διάφανο πέπλο.

    Μετά τη νύχτα της εισβολής του τανκ και το αίμα, τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις σε κρυψώνες –διάβαζε σπίτια «ουδέτερων» συγγενών και γνωστών–, με την καρδιά της να αιμορραγεί και να αισθάνεται την οργή να κυλάει στις φλέβες της, το πέπλο αυτό είχε εγκατασταθεί μόνιμα.

    Σταμάτησε πια να κρύβεται. Και στο σπίτι της Αλίκης, που είχε αποφυλακιστεί πρόσφατα, όλα μοσχοβολούσαν: τα φύλλα, οι θάμνοι, η θάλασσα. Αλλά το πέπλο δεν έλεγε να φύγει.

    Μιλούσε για τον εαυτό της λες και συνομιλούσε σε τρίτο πρόσωπο, σαν την πρωταγωνίστρια στο θεατρικό Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τενεσί Ουίλιαμς (Tennessee Williams). Κι όταν το απόγευμα την πλησίασε ο Ηφαιστίωνας ένιωσε τα μηνίγγια της να χτυπούν και το στήθος της να πάλλεται. Μιλούσαν και χαμογελούσαν σαν να ήταν γνώριμοι από καιρό, σαν να είχαν χρόνια να ιδωθούν και ξαναβρέθηκαν.

    Κι όμως λίγους μήνες είχαν να ιδωθούν, από τη νύχτα στο κτίριο Γκίνη. Και σε μια στιγμή το χέρι του άγγιξε το χέρι της. Τυχαία. Για λίγο το γκρίζο πέπλο χάθηκε και η Τιτίκα-Μαρία άρχισε εναγώνια να το αποζητά.

    «Γιατί δεν τραυματίστηκα; Γιατί δεν σκοτώθηκα;..» ήταν τα ερωτήματα που την έκαιγαν. Τις τελευταίες ώρες πριν από την εισβολή τις είχε περάσει στο πρόχειρο «νοσοκομείο» που είχαν στήσει με τα τραυματισμένα παιδιά πάνω στα τραπέζια του σχεδιαστηρίου.

    Πληγές και αίμα.

    Πληγές και αίμα. Ένα παιδί είχε πάθει σοκ από ένα καπνογόνο και δεν καταλάβαινε πού βρισκόταν. «Είμαστε στο Πολυτεχνείο» του έλεγε

    Ένα παιδί είχε πάθει σοκ από ένα καπνογόνο και δεν καταλάβαινε πού βρισκόταν. Προσπαθούσε να τον συνεφέρει αφού ήταν φανερό πια πως θα έμπαιναν…

    «Είμαστε στο Πολυτεχνείο» του έλεγε. «Πρέπει να συνέλθεις, να σηκωθείς. Θα μπουν τα τανκς. Πρέπει να φύγουμε».

    Εκείνος δεν συνέρχονταν. Το καπνογόνο τον είχε βρει κοντά στο κεφάλι. Θα του τραγουδήσω σκέφτηκε.

    Και εκεί, ανάμεσα στους τραυματίες που βογκούσαν άρχισε να του τραγουδάει σιγανά την «Ελαφίνα».

    Όλα τα λάφια βόσκουνε κι όλα δροσολογιούνται

    μόν’ μια λαφίνα ταπεινή δεν πάει κοντά με τ’ άλλα

    μόνο στ’ απόσκια περπατεί, στ’ απόζερβα αγναντεύει

    κι όπου εύρει γάργαρο νερό, θολώνει το και πίνει…

    Και τότε εκείνος άνοιξε τα μάτια του. Η Τιτίκα-Μαρία τον άρπαξε και τον έσφιξε στην αγκαλιά της.

    «Ευτυχώς, ελάφι μου, ευτυχώς» του ψιθύρισε.

    «Με λένε Ανδρέα» της είπε. «Σε ξέρω. Σε ξέρω από την κατάληψη της Νομικής. Ήσουνα στην Επιτροπή Κατάληψης».

    Με το άγγιγμα του Ηφαιστίωνα στο χέρι της το ρίγος της χαράς που είχε νιώσει όταν ξύπνησε ο Ανδρέας ξανάρθε. Τώρα δεν προσπαθούσε να ξαναβρεί το γκρίζο πέπλο. Πάσχιζε να το εξαφανίσει.

    Είχε πέσει πια το σούρουπο. Ο Ηφαιστίωνας την τράβηξε σε μια γωνιά της βεράντας. Τα δάχτυλά της μπλέχτηκαν στα σγουρά μαύρα μαλλιά του. Οι ανάσες τους είχαν ταυτιστεί.

    «Black is the colour of my true love’s hair» του ψιθύρισε. «Tu me tues, tu me fais du bien!»* (Με σκοτώνεις, μου κάνεις καλό!).

    Και αναστέναξαν ταυτόχρονα, μαζί.

    •••

    * «Εκείνη» στον μονόλογό της προς στον Ιάπωνα εραστή της στην ταινία «Χιροσίμα, αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ (1959)

    Picture of Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
    Η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος

    Κεντρική φωτογραφία
    Αριστοτέλης Σαρρηκώστας/Αρχείο ΕΡΤ

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Άγγελος Χάγιος_Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας
    Short

    Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας

    Ο Άγγελος Χάγιος αφηγείται στο Short Stories ένα περιστατικό που έζησε στα κρατητήρια της Καστέλλας τον καιρό της χούντας, το οποίο του έδωσε δύναμη και ανανέωσε την πίστη του στη νικηφόρα έκβαση του αγώνα

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 short stories
    Short

    Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

    Ο Σήφης Καυκαλάς, φοιτητής στους Τοπογράφους το 1973, θυμάται τους μήνες μετά την εξέγερση, τη συλλογική προσπάθεια και τα όρια των αντοχών, και το μήνυμα που έστειλαν από τα σκαλάκια του κτιρίου Γκίνη

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 ΧΟΥΝΤΑ συνεργείο
    Short

    Οι τοίχοι του συνεργείου είχαν τη δική τους ιστορία

    Η Μαριάννα Τζιαντζή, φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής το 1973, μεταφέρει στο Short Stories την αφήγηση του συμφοιτητή της Δ.Κ. για μια παρέα νέων σε ένα συνεργείο μοτοσικλετών λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου

    ARISTOTELIS SARRIKOSTAS τανκ πολυτεχνείο
    Short

    «Αλκμηνάκι, πάμε να δούμε το τανκ;»

    Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής το 1973, ένιωσε ότι ζούσε την τελευταία της νύχτα όταν βρέθηκε απέναντι στο τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου