Στις 15 Νοεμβρίου κατέβασαν τις αστυνομικές αύρες στο Πολυτεχνείο. Ένα από αυτά τα οχήματα πέρασε πάνω από μια φοιτήτρια στα Χαυτεία – εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν στην Πατησίων. Την έκανε λιώμα. Το μόνο που πρόλαβα να φωτογραφίσω ήταν οι κηλίδες του αίματός της. Την έκανε λιώμα. Πέρασε από πάνω της όπως την κυνηγούσε.
Η Αθήνα ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Τα μάτια μας έκλαιγαν από τα δακρυγόνα που έπεφταν. Εμείς, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφοι, ήμασταν από το πρωί έως που έδυε ο ήλιος στους δρόμους.
Φωτογράφιζα τα γεγονότα και το βράδυ επέστρεφα στο γραφείο, έμπαινα στον σκοτεινό θάλαμο και στη συνέχεια έψαχνα να βρω τις εικόνες εκείνες που θα έστελνα στο εξωτερικό και θα μετέφεραν την κατάσταση που επικρατούσε εκείνες τις μέρες στην Αθήνα.
Στις 16 του μηνός έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση κόσμου που θα μπορούσες να φανταστείς έξω από το Πολυτεχνείο. Μέχρι το μεσημέρι. Στη συνέχεια κατέβασαν ξανά τις αύρες. Οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα.
Την ημέρα πυροβολούσαν με σφαίρες καουτσούκ. Το βράδυ χρησιμοποιούσαν πραγματικά πυρά, σφαίρες κανονικές. Είχαν ακροβολιστεί γύρω από το Πολυτεχνείο σε όλες τις ταράτσες και τις σκεπές των σπιτιών για να μην τους βλέπουμε. Από εκεί πυροβολούσαν. Είδα αρκετό κόσμο να τραυματίζεται μπροστά μου…
Νοέμβρης μήνας, πεντέμισι έξι φεύγαμε, γυρίζαμε στα γραφεία μας. Το Assosciated Press ήταν ψηλά στην Ακαδημίας, κοντά στη Βουλή. Κατά τις εννιά εννιάμισι βγαίνω έξω να πάρω λίγο καθαρό αέρα από τα χημικά. Τότε άκουσα ερπύστριες τανκ, τα οποία κατέβαιναν μπροστά από τη Βουλή με κατεύθυνση προς την Πατησίων.
Πήγα στον διευθυντή μου και του είπα να βγει για να ακούσει τον θόρυβο των ερπυστριών. Βγαίνουμε μαζί, ακούει και μου λέει: «Shit, man. Tanks. Take your cameras and go».
