Περπατάω στους δρόμους της Αθήνας. Μια πόλη που δεν γνώρισα ποτέ, αλλά στην οποία άρχισα σιγά σιγά να νιώθω μια οικειότητα. Την οικειότητα του ξένου. Είναι μια οικειότητα πολύ διαφορετική από την οικειότητα ενός χώρου, κάποιου πράγματος, μιας μυρωδιάς, ενός χαμόγελου ή μιας απόχρωσης του ουρανού, όλα αυτά τα «μέρη» που γνωρίζεις καλά.
Όταν έχεις μείνεις για πολλά χρόνια σε ξένη χώρα αρχίζει να σου είναι οικείο το να μην καταλαβαίνεις ακριβώς τους κώδικες. Να μη γνωρίζεις ακριβώς τα κατατόπια ή πού ακριβώς βρίσκεσαι.
Περπατάω στους δρόμους της Αθήνας. Κατευθύνομαι προς το κέντρο, προς στο βιβλιοπωλείο-καφέ-στέκι La Zone. Παρουσιάζουμε το βιβλίο Αυτοάμυνα της Έλσα Νορλάν, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις πότλατς. Στο εξώφυλλο λέει ότι είμαι η μεταφράστρια αλλά μου φαίνεται κάπως ξένο.
Είναι η πρώτη μου μετάφραση βιβλίου. Μου πήρε καιρό μέχρι να συνηθίσω να βλέπω τη λέξη συγγραφέας δίπλα από το όνομά μου. Τη λέξη φιλόσοφος πάλι δεν τη συνήθισα ποτέ.
Αναρωτιόμουν συχνά αν αυτό είχε να κάνει μ’ εμένα. Ή αν είχε να κάνει με το έξω, τη συμβολική τάξη, τη βαρύτητα που έχουν σημαινόμενα όπως συγγραφέας, φιλόσοφος. Ίσως ένιωθα πάντα ότι έχουν μια στενοχώρια. Ο χώρος τους είναι στενός και πολλοί, πολλές και πολλά δεν χωρούν εκεί μέσα.
Περπατάω καθώς σουρουπώνει στους δρόμους της Αθήνας και προσπαθώ να σκεφτώ λίγο τι θα μπορούσα να πω σε λίγες ώρες για να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο που έχει για υπότιτλο Μια φιλοσοφία της βίας.
Νιώθω σαν μια άλλη κυρία Νταλογουέι που περνάει τη μέρα της με τις ετοιμασίες μέχρι τη βραδινή κοσμική συγκέντρωση στο σπίτι της. Εκείνη περπατάει στου δρόμους του Λονδίνου του Μεσοπολέμου ένα πρωί πηγαίνοντας να αγοράσει λουλούδια.
