Skip to content
Home » Στο ΕΑΤ με έβαλαν να κάνω «προσευχή» στον Παπαδόπουλο

Στο ΕΑΤ με έβαλαν να κάνω «προσευχή» στον Παπαδόπουλο

    Στο ΕΑΤ με έβαλαν να κάνω «προσευχή» στον Παπαδόπουλο

    Published
    Η λίστα της ΕΣΑ με τους συλληφθέντες και τους «υπό σύλληψιν» φοιτητές στις 8 Μαΐου 1973

    Στο ΕΑΤ με έβαλαν να κάνω «προσευχή» στον Παπαδόπουλο

    Published
    Η λίστα της ΕΣΑ με τους συλληφθέντες και τους «υπό σύλληψιν» φοιτητές στις 8 Μαΐου 1973
    Ο Διονύσης Μαυρογένης αφηγείται με γλαφυρή ιλαρότητα στο Short Stories το βράδυ της σύλληψής του ως στελέχους του φοιτητικού κινήματος στο Φαρμακευτικό της Αθήνας και τα βασανιστήρια στην ΕΣΑ

    Ξέρεις τι είναι να ξεχνάς τον αριθμό του τηλεφώνου του σπιτιού σου και να τις τρως; Δεν είναι αδιανόητο; 

    Ήτανε 8 Μαΐου 1973. Τρεις η ώρα τη νύχτα μού κάρφωσαν το αυτόματο στο κεφάλι. Ο ταγματάρχης Πεταλάς ήταν αυτός που με είχε συλλάβει. 

    Ξέρανε τη διεύθυνση του σπιτιού μου, στα Ιλίσια έμενα. Είχαν ήδη πιάσει τον Γιώργο Παριανό και είχε πάρει την πρώτη «περιποίηση». Τον είχαν φέρει να μου χτυπήσει το κουδούνι. Μάλλον φοβόντουσαν ότι θα ανοίξω και θα αρχίσω να… πυροβολάω.

    Είχα πάει σε μια ταβέρνα, είχαμε πιει τα κρασιά μας και καταλαβαίνετε –τρεις η ώρα!– κοιμόμουνα. 

    Με το κουδούνισμα σηκώνεται η αδερφή μου. Ορμάνε μέσα. Τη σπρώχνουν και την πετάνε στο κρεβάτι απέναντι στο δωμάτιό της και προτάσσουν ένα αυτόματο στο στήθος. Τα χάνει. «Στο άλλο δωμάτιο είναι» λέει.

    Μπαίνουν μέσα, μου καρφώνουν το αυτόματο στο κεφάλι και μου τραβάνε μία από πάνω. Πετάχτηκα! «Πάρ’ τα παπούτσια σου!», «Ντύσου!» και τα σχετικά. 

    Με κατεβάζουν στη σκάλα, με χώνουν μέσα στο τζιπ. Δεν είχα δει τον Παριανό που είχε χτυπήσει το κουδούνι. Καθόταν στη μέση στο πίσω κάθισμα, από εδώ κι από εκεί δύο ΕΣΑτζήδες και μπροστά ένας που οδηγούσε κι ένας άλλος αξιωματικός. 

    Σκουντάω τον Γιώργο. Αμίλητος! Είχε φάει το μπερντάκι του. Τον ξανασκουντάω. Τίποτε αυτός. «Ω, ρε γαμώ το!» σκέφτηκα.

    Κατέβηκαν τα Ιλίσια με το τζιπ, πιάνουν την Ποντοηρακλείας που βγαίνει προς τη Βασ. Σοφίας. Λέω μέσα μου: «Άμα θα στρίψουν δεξιά, πάνε στην Ασφάλεια (είχαμε ξαναπάει εκεί, το ξέραμε το δρομολόγιο)· άμα στρίψουν αριστερά, πάνε ΕΑΤ»

    Και στρίβει αριστερά… «Την πατήσαμε…» είπα από μέσα μου. Ξανασκουντάω τον Παριανό. Αμίλητος αυτός.

    Περάσαμε πολλοί από το ΕΑΤ. Δεν ήμασταν ανυποψίαστα παιδάκια. Πήραμε την αμνηστία του Παπαδόπουλου, βγήκαμε, αλλά δεν είχαμε βάλει μυαλό

    Φτάσαμε στο ΕΑΤ, θα ’τανε τέσσερις με πέντε το ξημέρωμα. Βουτάνε τον Παριανό, τον πάνε μέσα. Με πάνε σε ένα γραφείο όπου καθότανε ένας τύπος βλογιοκομμένος. Νόμισα ότι ήταν ο Θεοφιλογιαννάκος που τον είχα δει σε φωτογραφίες – κι αυτός βλογιοκομμένος ήτανε. «Ω, ρε γαμώ το, πού έπεσα!» λέω. Κοιτάω όμως την ταμπέλα που είχαν στα γραφεία τους και έγραφε: «Ταγματάρχης Χατζηζήσης». Ο διοικητής του ΕΑΤ. 

    «Εσύ είσαι ο Διονυσάκης;» μου λέει. Απαντάω «ναι». «Καλά, καλά, πάρτε τον» λέει. Και με αρπάζουν σηκωτό τέσσερις από δαύτους. Στον διάδρομο που με πηγαίνανε ήτανε ένας νεαρός ντυμένος με ράσο. Ήταν ο Μάκης Ψωμιάδης. Υπηρετούσε εκεί το… καλόπαιδο. «Ρε, γαμώ το, παπάς εδώ μέσα;» λέω.

    Και με χώνουν μέσα. Εκεί έπεσε το… τηλέφωνο. Ο αξιωματικός συμπλήρωνε τα χαρτιά με τα στοιχεία μας. Με ρωτάει όνομα, επώνυμο, διεύθυνση. Στο τηλέφωνο δεν απάντησα. Δεν θυμόμουν από το σοκ το τηλέφωνο του σπιτιού μου. Νόμιζε ότι τον κοροϊδεύω. Εκεί με περιποιήθηκαν… 

    Καραβάνα ήταν αυτοί. Μόνο ξύλο. Το ξύλο στην Ασφάλεια ήταν επιστημονικό. Ήταν εκατό φορές καλύτεροι από τους ΕΣΑτζήδες. 

    Έχω κάνει «προσευχή» στο ΕΑΤ. Ο Χατζηζήσης με έβαλε μπροστά στη φωτογραφία του Παπαδόπουλου, γονατιστό, να σταυροκοπιέμαι και να λέω ότι θα γίνω καλό παιδί. Κι από πίσω ΕΣΑτζήδες με τα κλομπ. Ήθελαν να με ξεσκίσουν.

    Κάναμε τέσσερις μήνες στο ΕΑΤ. Περάσαμε πολλοί από εκεί. Δεν ήμασταν ανυποψίαστα παιδάκια. Πήραμε την αμνηστία του Παπαδόπουλου, βγήκαμε, αλλά δεν είχαμε βάλει μυαλό…

    ———– 

     

    * Τα ξημερώματα της 8ης Μαΐου 1973 ο στρατός κινητοποιήθηκε και συνέλαβε ηγετικά στελέχη των φοιτητικών επιτροπών αγώνα και παράνομων οργανώσεων. Ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν άγρια από την ΕΣΑ. Στο τέλος παραπέμφθηκαν να δικαστούν με βαρύτατες κατηγορίες βάσει του 509, του εμφυλιοπολεμικού νόμου με τον οποίο τέθηκαν εκτός νόμου το ΕΑΜ και το ΚΚΕ και με αυτόν έγιναν εκτελέσεις. Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο της δήθεν φιλελευθεροποίησης της χούντας έπειτα από διεθνείς πιέσεις, τους δόθηκε αμνηστία.

    banner_300_250
    Picture of Διονύσης Μαυρογένης
    Ο Διονύσης Μαυρογένης είναι συνταξιούχος φαρμακοποιός

    Αφήγηση στον

    Θανάση Καραμπάτσο

    MORE STORIES

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973
    Short

    «Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος»

    Ο Ζήσης Καραβάς, πρωτοετής φοιτητής στη Φιλοσοφική Αθηνών το 1973, μεταφέρει στο Short Stories την εμπειρία της εξόδου του από το Πολυτεχνείο και όσα επακολούθησαν την καταστολή της εξέγερσης του Νοέμβρη